غروب

 فریدون فرخزاد

‌‌بی‌هوده است
با صندلی به آسمان برشدن
و در رنگین کمان
رفتن،
روز با انگشتانِ آبی
به دور برده ‌‌‌‌‌‌می‌شود.آنگاه که نور
در چشم زنان ته ‌‌‌‌‌‌می‌نشیند،
درچشم‌‌انداز
خورشید
لبخندش را در دست‌ها ‌‌‌‌‌‌می‌نهاند
آدمی، ‌‌بی که بداند
خویش را در ژرفای رویاها
فراموش ‌‌‌‌‌‌می‌کند و به افق و سرخی پیشانی‌‌‌‌‌اش
فریفته ‌‌‌‌‌‌می‌نگرد.

شعری از فریدون

جهان
گنجشکی ست که
بدون مقاومت
به مسلخ ش می کشند
با لباسی
از حروف شاداب و ساده لوحانه
به تن
آن کس که اسیرش گیرد
خرامیدن ش را
به بند سیاهی کشیده است
اما آن لحظه نیز فرا می رسد
که کسالت رنگ هایش را
باز شمارد.