دروغ بود هرچه من گفتم
هرچه توشنیدی.....
گفتم کلامی بگو تا آرامم کند،
گفتی ارامشم تویی ، دروغ بود !
گفتم شانه ایت را می خواهم تا دمی سر بر آن بیاسایم،
گفتی شانه هایم که هیچ وجودم مال تو، دروغ بود !گفتم از تنهایی می لرزم ،
گفتی در آغوشم به امان باش ، دروغ بود !
گفتم دستهایم سرد است،
گفتی میان دستهای من گرماست، دروغ بود !
گفتم قلبم ؟ .... گفتی مال من است
گفتم عشقم ؟ .... گفتی مال من است !
دروغ بود هرچه تو گفتی ، هرچه من شنیدم
گفتی دوستت دارم ،
گفتم در قلبم نشسته ای، دروغ بود !
گفتی چشمهایت، نیازم،
گفتم نگاهت که می کنم آرامم، دروغ بود !
گفتی به تو عشق تو عادت دارم،
گفتم من بر این عادت نماز می گذارم، دروغ بود !
گفتی صدایت می کنم، تنها مال من باش !
گفتم این تنهایی تنها آرزویم، دروغ بود !
گفتی دلم ؟ .... گفتم من گوشه نشینش ...
گفتی آغوشم ؟ .... گفتم پناه عشقم ...
دروغ بود هرچه گفتیم و شنیدیم
راست یعنی جمله ی آخر
برو دیدار به قیامت !!
امروز حفره ای سیاه و خالی، درونم کشف شد !
سیاه چاله ای که همه ی مرا در خود فرو می برد . . .
به خوابم که میای ... چارگوش های درونم پر و خالی می شوند . . .
فصل تازه ای درون مغزم آغاز می شود ... قلبم به خوش آهنگی ترانه های پاییزی می تپد
...رررررررینگ ...... صدای ساعت کوکی مرا از بودن تو در رویا هایم نیز محروم می کند
و من باز خوابم می آید ... خوابم می آید !!!
محکوم شدم به حجم کوچکی از زندگی که تو در آن نیستی !
نیستی و تشویش هر عقربه ،
ثانیه ام را به سالی کش می دهد.
آفتاب ظهر پاییز، خمودی و چشمان نیمه خواب عروسکم
مستی لبان تو را به خاطرم هجوم می آورد !
برگهای زرد نگاهم روی سنگفرش داغ دلت
خش خش کنان خورد شدند، پوسیدند و شکستند
باد بیرحمانه تکه هایم را پراکند
قاصدک، بی خبـر، به دنبال تکه ای از دلم، که خالی از عشق نبود، راه افتاد پران ......
.. روی حجم کوچک قاصدک محکوم شدم به زندگی که تو در آن نیستی !! ۳۰/۵/۸۷
عطر حضورت
آن هنگام که تمام هسته های درونم مات بود
تبلور تمامی اشکهایم شد . . .
آن جاکه سکوت تمام هجاهای عشق را هجی کرد
من به روشنی غبطه خوردم !
چرا که خورشید در چشمان تو متولدشد و من هنوز بر تابلوی عبور یکطرفه خیره بودم!!!