در یک غروب طلایی پاییز
هنگامی که انگشتانم در میان گرمی دستانت جاری بود
قلبم طپش تندی آغاز کرد
و ما دوباره روییدیم از کنار هر سبزه
گلهای ما دوباره رویید !
و تا وقت ستاره ها بوسه های گرم تو
طعم لبانم را گس می کرد .
چه حس خوب مبهمی که تو از من عبور کرده ای و در چمنزار رویاهایت آرمیده ای....
اسیر رفتنهای آمدنت هستم
هنوز اگر بر امواج گیسوانم بوسه می زنی !!
هیچ نمی پنداشتم که روزی حتی با من سخن نیز نخواهی گفت، هیچ نمی پنداشتم !
خوابی مرا در بر گرفت و تو در رویایم ، کم آمدی آنقدر کم که کرم های شبتاب از تو پیداتر
آسوده قنوده بر آبی بیکرانها .... مرا دریاب که بی نفس های تو رنگ رخسارم غروبی شده است
داستان از این قرار بود :
من شومینه ای بودم با آتشی سرخ و داغ که او ناگهان روبرویم نشست
با یک لیوان شراب سفید
نگاهم می کرد و از چشمانش، درونم چیزی فرو می ریخت
جرعه، جرعه می نوشید و باز به آتش درونم نگاه می کرد
هر بار بیشتر ، نگاهش از عمق به سطح می آمد
تا اینکه جرعه ها تمام شد ،
انگار آنچه از چشمانش فرو می ریخت ،حسرتی یا نفرتی بود که آن هم تمام شد
تکرار تاب خوردن صندلی ، موسیقی رفتنش شد و دیگر آتشی درونم نبود
من جریان داشتم آنچنان که اقیانوس آرام و خاموش ، رازهایی را فرو می برد!!
به او گفتم دوستت دارم
مرا دیوانه ای خواند
به او گفتم بی تو هیچم بی تو هیچم
مرا بیمار پریشانی خواند
هرچه گفتم او معنای دیگری کرد
بر تکه های سرخ قلبم باز هم تیشه ای زد
هرچه عشق بود را فرو ریخت ، بر شکسته های قلبم، من نفرت آویختم
دوستان نه اینکه من دوستش ندارم ، نه ! خواستم دوباره مرا دیوانه ی پریشان حال نخواند !!